Over een nieuwe lymetest
Bijna veertig jaar geleden werd de eerste keer melding gemaakt van de ziekte van Lyme, ook wel Borreliose genoemd naar de ziekteverwekker, de Borrelia Burgdorferi. Het is een bacterie met een staartje die gebruikt wordt voor de aandrijving. Dankzij deze vorm behoort de lymebacterie tot de groep spirocheten net als bijvoorbeeld de ziekteverwekkers van de ziekte van Weil en syfillis. De ziekteverschijnselen kunnen buitengewoon heftig zijn en onder meer klachten veroorzaken aan het zenuwsysteem, het hart, de huid, spieren en gewrichten en er kunnen psychiatrische klachten ontstaan. Onder meer via http://www.lymenet.nl/ is veel informatie over de ziekte te vinden.
Geen acute maar slopende ontsteking
Chronische ontsteking, waaronder de ziekte van Lyme, als sluipmoordenaar, omslagartikel van The Time
De aandoening kan na enige tijd een langzaam progressief slopend karakter krijgen waarvan de ziekte van Lyme als oorzaak vaak niet of pas heel laat wordt ontdekt waardoor de chronische laaggradige ontsteking kan blijven voortwoekeren. Overigens is dat niet uniek voor de Borrelia besmetting. Ook stafylokokken, streptokokken, het Epstein-Bar virus dat de ziekte van Pfeiffer veroorzaakt en het cytomegalievirus zijn enkele ziekteverwekkers die zich voor het immuunsysteem onzichtbaar kunnen maken. Er ontstaat dan geen acute ontsteking maar een sluipend en slopend proces. De Duitse professor Enderlein publiceerde honderd jaar geleden al over deze vormen. Onder meer door baanbrekend onderzoek van de Amerikaanse dr. L.Matmann is veel meer bekend geworden over deze ‘onzichtbare’ ziekteverwekkers die ook wel L-vormen worden genoemd. Het zijn de veroorzakers van chronische klachten na een infectie die bij chronische vermoeidheid en fibromyalgie ook wel ‘postviraal syndroom’ wordt genoemd. De ziekte van Lyme treedt ook meestal pas op nadat de acute fase over is.
‘Onzichtbare’ ziekteverwekkers zijn de oorzaak van de ziekte van Lyme
In de levendbloedanalyse waar dr. Enderlein veel onderzoek naar heeft gedaan en die nu veel door natuurartsen wordt toegepast kunnen deze L-vormen vaak worden ontdekt. De ziekteverwekkers waaronder Borrelia, veroorzaken door de afval- en gifstoffen die ze produceren veel verschillende klachten door de ontregeling van het immuunsysteem. In het algemeen worden deze geïnventariseerd, een aantal laboratoriumwaardes vastgesteld en wordt een ‘diagnose’ gesteld, er wordt een label aan de verzameling symptomen gegeven.
De ziekte van Lyme is herkenbaar in het thermogram
Het functionele aspect, de wijze waarop orgaanfuncties veranderen, wordt in het algemeen niet bij de afwegingen betrokken en dat is nu juist wat de Alfasight regulatie thermografiescan wel doet. Net zoals een belastings-EKG, een hartfilmpje onder belasting, meer informatie geeft over hoe het hart werkt, zo meet deze scan de wijze waarop organen onder stress reageren. Waardevolle informatie over doorbloeding, lever, nier en alvleesklierfuncties, het hart en de hormoonproducerende klieren wordt verkregen door het temperatuurverschil te meten tussen twee meetseries van 120 punten met een pauze van 10 minuten.
Ons immuunsysteem reageert op een specifieke wijze
De regulatie-thermografie wordt al tientallen jaren toegepast maar dankzij de mogelijkheid om de temperatuurpatronen met behulp van computerprogramma’s te analyseren is deze in de afgelopen jaren betrouwbaarder en toegankelijker geworden. De regulatie thermografiescan laat twee dingen zien; ten eerste de individuele meetpunten die informatie geven over het bijbehorende orgaan en ten tweede het patroon dat gevormd wordt door alle meetpunten en die horen bij een ziektebeeld. Intussen zijn enkele tientallen klachtenpatronen geïdentificeerd waaronder de ziekte van Lyme.
De ziekte van Lyme heeft een specifiek thermogram
Het blijkt dat in het thermogram van Lymepatiënten een specifieke combinatie van doorbloedingsverstoring, lymfeblokkade en leverfunctieproblemen te zien is en daarnaast individuele verzwakkingen en belastingen van andere organen. De uitslag van de test is belangrijk omdat op basis van de bevindingen een herstelplan kan worden gemaakt waarvan het effect door middel van regelmatige metingen kan worden geëvalueerd. Over de herstelaanpak op basis van een regulatiethermografie scan schrijf ik in een volgend artikel.