Lotgevallen van een Lyme patiënt.

Het ziekteproces en de genezing van Marloes.

Augustus 2004:

Ik had vrijwel alle symptomen van de ziekte van Lyme:

Het begon met een ACA aan mijn linkervoet. Deze trok geleidelijk op tot aan mijn linkerknie. Dit ging gepaard met koorts, spierpijn, zenuwpijn, bijna niet meer kunnen lopen. De huisarts schreef mij een zalfje voor, aangezien zij in eerste instantie Lyme niet herkende, ze had nog niet zoveel ervaring met de ziekte van Lyme. De klachten namen alleen maar toe, alleen de paarsrode kleur verdween geleidelijk. Ik kwam vervolgens des avonds bij de dienstdoende arts terecht met 39 gr. koorts. Deze constateerde in eerste instantie griep en vervolgens dacht hij aan een auto-immuun aandoening in de linkervoet. Hij schreef verder geen medicatie voor, omdat hij het niet helemaal vertrouwde. Hij stuurde mij naar huis met de boodschap de koorts in de gaten te houden en bij aanhoudende koorts weer terug naar de huisarts te gaan.

De volgende morgen belde mijn huisarts op om te informeren, aangezien zij zich zorgen maakte over mijn situatie. Ik moest die middag op het spreekuur komen, kreeg diclofenac tegen de pijn en moest de volgende dag naar de dermatoloog. Deze wist ook niet wat het was en nam twee huid biopsies, aan de linkervoet en aan mijn bovenbeen. Aangezien ik steeds zieker werd, bracht mijn moeder me de volgende weer naar de huisarts, daar ik nauwelijks meer kon lopen. Zij stuurde mij acuut naar de EHBO, aangezien een afspraak met een specialist te lang zou gaan duren. Aldaar onderzocht een neuroloog mij, waarna hij niets constateerde en mij mededeelde: Als je echt zoveel pijn hebt, stuur ik je naar de pijnpolikliniek, waar pijnmedicatie en fysiotherapie je er wel weer bovenop zullen helpen. Aangezien ik steeds zieker werd ben ik (als apothekersassistente) zelf naspeuringen gaan doen naar oorzaken en kwam toen op de ziekte van Lyme uit. De volgende dag weer naar de EHBO, waar ik toen een chirurg mijn vermoeden van Lyme vertelde. Deze ontkende dit ten stelligste, als zijnde onmogelijk, waarna hij een foto van mijn linkervoet liet maken, daar hij vermoedde dat er of een tumor of een gebroken voet in het spel was. Daar er niets van dien aard bleek uit de foto’s stuurde de chirurg mij met pijnstillers naar huis. De volgende dag de huisarts gebeld, die mij weer naar de EHBO stuurde. Daar trof ik een andere neuroloog, welke uitvalsverschijnselen constateerde en deed een lumbaalpunctie. Na onderzoek bleek plotseling uit alles – inclusief de huid  biopsies – de ziekte van Lyme.

Ik werd acuut in het ziekenhuis opgenomen en aan Ceftriaxon gelegd. Ik werd nog steeds met de dag zieker en toen bleek ik een Herxheimer reactie te hebben. Ik was tot niets meer in staat, kon niet meer lopen of staan. Ik kreeg morfine toegediend, was inmiddels 6 kilo afgevallen en raakte na een week in levensgevaar. Dit leidde tot een koortsachtig overleg met Antwerpen en Utrecht. Hieruit kwam het advies om Dexamethason toe te dienen, waarmee na enkele dagen de klachten afnamen. Na 3 weken ziekenhuis werd ik genezen verklaard volgens de CBO richtlijnen en naar huis gestuurd, waar ik opnieuw moest leren lopen. Na een halfjaar met een rollator te hebben geoefend, kon ik weer lopen.

Bij controle deelde de neuroloog mij mede dat het af en toe weer kon “opborrelen” maar daarover moest ik me geen zorgen maken, want de bacterie was dood! Hier was sprake van het “Post Lyme syndroom” dat bij behandeling van de ziekte van Lyme vaker voorkomt! Er brak een rustige periode aan tot juli 2005, toen ik hernia-achtige verschijnselen kreeg en steeds moeilijker ging lopen. Ook deden zich steeds meer griepachtige verschijnselen voor. Ik kwam daarop weer bij de neuroloog, die dacht aan een hernia. Er werden twee MRI scans gemaakt, maar uit geen van beiden kwam hernia naar voren. Ik vroeg of het Lyme kon zijn, maar dit werd afgewimpeld met de mededeling dat de bacterie dood was! Maar hij zei me toch een lumbaalpunctie te doen om mij gerust te stellen. Hier kwam niets uit, aangezien de punctie mislukte en ik twee weken onbeweeglijk op bed moest liggen, krimpend van de pijn. De neuroloog wist mij te melden dat het allemaal psychisch was en tussen de oren zat!

Na verloop van tijd zakte dit, maar er kwamen steeds meer klachten bij, zoals maagklachten, Na verloop van tijd zakte dit, maar er kwamen steeds meer klachten bij, zoals maagklachten, spier- en zenuwklachten, warmte- en koudesensaties etc. Inmiddels was ik met Leo in contact gekomen, die mij vanaf dat moment begeleidde en zodoende bij een jaarvergadering van de NVLP, de nederlandse Vereniging voor patienten met de ziekte van Lyme,  terechtkwam. Hij verdiepte zich zodanig in alle ins en outs van de ziekte van Lyme, waardoor hij in gesprek kwam met een internist in het ziekenhuis, die hij wist over te halen volgens de ILADS – de Internationale richtlijnen – te gaan behandelen. Hij vroeg daarna om een ‘proefkonijn’ waarop Leo mij voorstelde. Deze begon met een uitgebreid bloedonderzoek via een CD57 test, welke nieuw was voor Hengelo. (en ook voor de rest van Nederland, met uitzondering van Deventer.) Hieruit bleek weldegelijk weer de ziekte van Lyme, waarna hij mij behandelde volgens de ILADS. Deze behandeling duurde een jaar, waarna de klachten afnamen en uit de waarden van de CD57 test bleek dat de strijd tegen de bacterie de goede kant opging.

Uiteindelijk verminderde en verdween de ziekte van Lyme

Na een jaar van antibiotica was mijn weerstand echter volledig opgebruikt en stelde de internist voor om een rustpauze in te lassen. Vervolgens gingen wij op zoek in het complementaire circuit om mijn fysieke balans weer op orde te krijgen. Zodoende kwamen we in contact met het CelHerstelCentrum, waar ik werd behandeld via de Quantum Response. Deze zeer bijzondere behandelingsmethode bracht meerdere negatieve zaken aan het licht, bijvoorbeeld dat ik in het verleden bronchitis heb gehad, waarvan ik niets wist, maar bij navraag bleek dit inderdaad juist te zijn! Ook verstopping, gepaard aan een zeer slechte stoelgang werd opgelost. Na enkele behandelingen nam mijn conditie weer voldoende toe om fysiotherapie te gaan doen. Verder heeft deze behandeling er mede toe geleid dat ik weer fulltime mijn werkzaamheden heb hervat, aangezien ik al die tijd op therapeutische basis slechts gedeeltelijk werkte. Wat ik mij thans nog wens, is om weer mijn oude energie terug te krijgen, zodat mijn leven een normaal verloop zal krijgen zoals ieder gezond mens dit heeft.